மதிகெட்டான் சோலை
An attempt at writing fiction in Tamil.
சென்னை என்னும் பாலைவனத்தில் பல நீர்க் குளங்கள் உண்டு. பரதேசியாக திரியும் நாடோடிகளுக்கு தங்களது அனுபவங்களையும், சித்தாந்தங்களையும் ஆழமாக சமுதாயத்தின் மனதில் பதிப்பதற்காகவே நிறுவப்பட்ட இந்த ஸ்தாபனங்கள், மக்களின் மயக்கத்தை ஊக்குவிக்கும் கோவில்கள். சாராயத்துடன் ஊறுகாவுக்கு பதிலாக கம்யுனிசத்தையும், காம்போதியையும் கலக்கி நக்கும் மனித இனத்தின் ஒன்றுபட்ட இரைச்சல், மரணப்படுக்கையில் கிடக்கும் மனிதநேயத்திற்கு பாடுகின்ற ஒரு அவசர ஒப்பாரி போல் இருந்தது. இதனாலோ என்னவோ, மைல்ஸ் டேவிசின் சாக்சபோன் அந்த அசிங்கமான சத்தத்தை மறைக்கமுடியாமல் மறைத்துக் கொண்டிருந்தது. சில நிதர்சனமான நிஜங்களை பல போதைகளை கொண்டு மூட வேண்டியிருக்கிறது.
ஒரு அழகான வாக்கியத்தின் நடுவில் வரும் சந்திப்பிழையைப்போல, அந்த இடத்தில் அவனது தோற்றம் ஒரு ஆச்சர்யக்குறி. பல எழுத்தாளர்களையும்; "இன்னும் பத்து மாதங்களில் உலகம் அழியப்போகின்றது!" என்று சந்தோஷமாக தத்தம் தீர்கதரிசனங்களை கூவும் மத குருக்களையும்; லியோ டால்ஸ்டாயையும், கார்ல் மார்க்சையும், அவர்களை கரைத்துக் குடித்த அரசியல் கிழவர்களையும் வியக்க வைக்கும் அளவுக்கு அடர்த்தியான தாடி. புவியீர்ப்பு ஏதோ அவனது மேல் இமையை மட்டும் அதிகமாக தாக்குகின்றது போலும் - அந்த கண்களின் சுவடு மட்டும்தான் ஏதோ ஒரு கோணத்தில் தெரிந்தது.
அவன் முன்னே ஒரு காலி கோப்பை. ஏற்கனவே "Repeat order sir?" என்று கேட்ட சர்வரை உட்காரவைத்து, அரை மணிநேரம் CERNல் நடக்கும் Big Bang சோதனையை Bing Bang என்று தப்பு தப்பாக உச்சரித்து, விவரித்து அனுப்பி விட்டான்.
"மாடனைக் காடனை வேடனைப் போற்றி மயங்கும் மதியிலிகாள்!" என்று அவன் சொன்னது ஏதோ அந்த சர்வரின் பிறப்பையும் அவனது தாயையும் அசிங்கப்படுத்துவதுபோல் இருந்தது. "சுத்த அறிவே சிவமென்று கூறும் சுருதிகள் கேளீரோ?"
இத்தனை நேரம் மலத்தின் நடுவில் இருந்தது தெரியாமல் திடீரென்று தன்னை சுற்றி இருக்கும் அசிங்கத்தை பார்த்தவன் போல் சட்டென்று அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தான்.
Sodium vapor lamp - கலாச்சாரப் பதுமைகளின் அணையா விளக்குகள். தெருவெல்லாம் மங்கியதோர் சாயம். பிணங்கள் சாலையோரத்தில் கிடந்திருந்தன. ரத்தமில்லாத மரணம் - ஞானத்தின் இறுதி உர்வலம். இவன் ஒருவன் மட்டும்தான் பைக்கில் சென்றபடி அஞ்சலி செலுத்தினான்.
வீட்டில் மயான அமைதி. ஏதோ ஒரு முணகல் சத்தம். மைல்ஸ் டேவிசின் சாக்சபோன் இசையை படு கேவலமாக வாயில் முணகிக்கொண்டு, அவனது தலையணையை ஆசையாக பற்றிக்கொண்டு, அந்த காலியான ஹாலில் இரண்டு மணிவரை ஆடிக்கொண்டிருந்தான்.
posted by Confused Martian | 2:07 AM
9 Comments:
Arputham.. Sujatha style-il sollanumna "summa pirichu korthutaanya"..
Aaha! My comment section now has a reference to Sujatha! Thank you :)
If this had been seven months earlier, there would have been a very real, however improbable, possibility of him coming across this piece. Sighhhhh....
Hey! That was a lovely piece and written in such a beautiful language.
Oru sandhegam.
"மாடனைக் காடனை வேடனைப் போற்றி மயங்கும் மதியிலிகாள்!"
Is this phrase from any poem, or did you coin it? Absolutely beautiful.
Is there any figurative meaning to this, apart from the obvious?
Love,
Bala
Thank you so much for that :)
And I wish it had been my line. No way am I good enough to come up with something like that.
It is, of course, Bharathiyar. It is from his ஆயிரம் தெய்வங்கள் உண்டென்று தேடி அலையும் அறிவிலிகாள்... song. Even the line following that - சுத்த அறிவே சிவமென்று...
And there are so many interpretations for it. It could be him ridiculing the symbols that we worship. Or it could be his agnostic feelings coming up to the fore. Or it could be the superficial nature of the human race commented upon.
Namah shivaya.
First - excellent and most picturesque writing style!Lovely to see the comfort and fluidity of language.Well done!
Second - Bharathiyar is like many other sufi poets.Though it is easy to interpret his words literally,they dont mean at all what they seem to. If you see the context of his personal life and belief etc, it is obvious he is neither agnostic nor atheistic.He was a dedicated upasaka of parashakti and quite a realised soul as is evident through his works.
In the verse in question he is speaking from the advaitic/gnyAna angle and is illustrating facts therefrom - it is not ridiculing the symbols of our worship, rather it is bringing the question of what is it that we do when we worship,to the fore.If he is ridiculing anything it is the foolish/ignorant attitude that taints all religion as a result of those who do not care to understand what they do in any level of greater significance.
That Bharathiyar was a Shakthi Upasakar and that he was not an atheist or an agnostic is very clear from many of his verses. But I suppose poetic license runs either way. My protagonist uses his verses to further his own atheist ideologies. Bharathiyar's spiritual inclination or his clear commentary on Hinduism is rather mind-blowing. For ex:
காவித் துணிவேண்டா கற்றைச் சடைவேண்டா;
பாவித்தல் போதும் பரமநிலை யெய்துதற்கே.
If this verse isn't loaded, I wonder what is!
PS: I would sure like to see a further dissemination of his verses by you. Should be interesting to see them in a new light.
Joos!
When he says 'காவித் துணிவேண்டா கற்றைச் சடைவேண்டா', it may mean 'you don't have to renounce the earthly matters to attain salvation'.
It may also mean that காவித் துணி and கற்றைச் சடை are only symbols of renunciation. Ignore these symbols, but பாவித்தல் போதும், ie, what is required is your mental make up, attitude and the state of mind to be one with the God.
Yes, the verse is loaded, but with what?
Love,
Bala
That is what I mean by calling it loaded. It could very literally be taken as his hatred towards all symbols of supposed renunciation and enlightenment. Or his conviction in the power of the Self - thereby saying that renunciation should start from the inside and it doesn't make a difference what you wear.
The next few lines are even more interesting:
சாத்திரங்கள் வேண்டா சதுமறைக ளேதுமில்லை;
தோத்திரங்க ளில்லையுளந் தொட்டுநின்றாற் போதுமடா!
But, as I said, the beauty of his verses are that they are open to cross-ideological interpretation :)
Gurubhyo namaha.
Well, I suppose in that fashion anything can be interpreted from the view point of the interpreter.Like I said before, he has no hatred towards the symbols per se - but anger (rightfully so)towards the mere and empty use of the symbols without the state of mind being evident in ones actions in the world.
As in, there are a vast number of people who would probably never miss their trikAla sandhya and would also utter the aham brahmasmi etc during the sandhya.But then as soon as thats done and they are in the world they cant help seeing the difference between castes,are full of spite and the usual negatives as if they never understood (or worse)believed in the essence of the mantras they repeat!
If you ask me I am sure he knows as well as anyone the import of the kAvi thunI and the jatA mudi.Bharathiyar was never seen without his viboothi pattai and kumkuma pottu (external symbols?).In as much as I know, there is nothing arbitary in the hindu thought and philosophy.Every tidbit of symbology has a greatly deep significance and is intrinsically tied to the whole sanatana philosophy.
Here in the quoted verses I wouldnt think he is ridiculing the symbols or declaring their unimportance.Rather he is emphasing the 'inner' essence and the meaning of the symbols to be more important than the symbols themselves - this no one can argue with, as thats the whole purpose of the symbols in the first place.To deeply and precisely illustrate and serve as quick memory aids for the long and deep philosophical points(i.e. the essence).
Give me a few verses anyday and I will try and interpret from a 'new' angle - have plenty of time and nothing to do!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home